Opinie użytkowników

W zasadzie mógłbym napisać stałą formułkę dla wszystkich win wyprodukowanych w 100% ze szczepu Syrah, w której nakłaniałbym do kosztowania mieszanek tegoż szczepu z innymi (choćby z Cabernet Sauvignon) i narzekał na zbyt mało wyczuwalne owoce. W przypadku tego amerykańskiego wina nie pomyliłbym się tak bardzo. Mamy tu bowiem do czynienia z podręcznikowym Syrah. Jeśli chcesz się zabawić w naukę smaków win produkowanych z konkretnych szczepów, to śmiało sięgnij po to wino. Co więcej, wino to samo w sobie smakuje wyśmienicie, nie trzeba żadnych desek serowych czy innych dodatków, by rozkoszować się pełnią smaków. Dodatkowy plusik za wyrazistą czekoladę idealnie domykającą doznania.

Idealne wino dla osób uczących się rozpoznawać konkretne smaki. Jeśli ciekawi cię, jak smakuje beczka, to śmiało sięgaj po to Reserva. Z góry uprzedzam, wino nie dla osób gustujących w delikatnych Merlot. Tu od razu doznajemy ataku na nasze kubki smakowe, niekiedy wręcz wykrzywiającego usta. Z drugiej strony, jeśli nigdy wcześniej nie piłeś hiszpańskiego Rioja, to odradzam. Nie warto zrazić się do tego typu win, zaczynając od najskrajniejszego.

Po Flagstone Longitude Western Cape, któremu z czystym sumieniem wystawiłem najwyższą opinię (Polecam, polecam, polecam!), przyszła pora na Dragon Tree Western Cape. Po idealnie świeżym i owocowym poprzedniku moje oczekiwania były bardzo wysokie. Nie wchodząc w różnice pomiędzy mieszankami szczepów użytych w obu tych winach, śmiało mogę powiedzieć, że smakuje ono inaczej, acz równie dobrze co Longitude. Lekkie, wchodzące w półwytrawne, niemniej nie aż tak owocowe, jak by można się tego spodziewać. To, czego brakuje w temacie owoców, nadrabiane jest z nawiązką przez delikatną, acz wyraźnie wyczuwalną beczkę. Polecam!

Sto procent Rioja. Idealne dla kogoś poszukującego przyjemnych tanin i intensywnej – acz nie przytłaczającej – beczki. Jednak jak na tę półkę cenową moje oczekiwania były nieco większe. Otrzymałem bardzo smaczne, typowe Rioja, ale nic poza tym. Przez kilka minut szukałem wspomnianych przez eksperta poziomek, ale widocznie zapomniałem, jaki mają zapach… Zimo, odejdź! Z pewnością wrócę, uprzednio zebrawszy nieco poziomek, by raz jeszcze wyszukać ich w tym winie.

Pośród tylu pozytywnych opinii, nie byłbym sobą, gdybym nie wrzucił czegoś studzącego ogólny zachwyt. Nie mogę zaprzeczyć, cena tego wina jest delikatnie mówiąc zachęcająca, jednak jak dla mnie to trochę za mało. Wchodząc w szczegóły: bukiet co najmniej średni, momentami wręcz trzeba włożyć nos do kieliszka, żeby cokolwiek wyczuć; co do smaku, to nie zgodzę się, iż jest to wino nad wyraz łagodne i polecane dla osób lubiące półwytrawne tudzież nawet półsłodkie wina. Jeśli ktoś chce zacząć przygodę z wytrawnymi smakami, proponuję raczej spojrzeć w kierunku Nowego Świata, zamiast sparzyć się na tym mocno taninowym i kwaskowatym winie. Żeby nie było – nie skreślam wina, komponowało się całkiem przyjemnie ze stekiem z tuńczyka, niemniej samo w sobie nie jest aż tak zachwycające.

Osobiście nie jestem fanem win wyprodukowanych w 100% ze szczepu Syrah. Zdecydowanie bliżej mi do mody australijskiej, gdzie Syrah miesza się z Cabernet Sauvignon. Tu trochę zabrakło mi owoców, zwłaszcza porzeczki, nie mogę jednak odmówić temu trunkowi wysokiej jakości. Przyjemnie ciężkawe, miła beczka, nieco zbyt wysoka kwasowość. Nie będę fanem tego wina, ale raz na jakiś czas warto przenieść się myślami do słonecznej Sycylii.

Od dziś Chile kojarzyć będę z czarnymi porzeczkami. W żadnym innym winie nie wyczułem tak wyraźnie tego owocu. Niby nic nadzwyczajnego, wszak to Cabernet Sauvignon, którego – o dziwo – nigdy nie byłem fanem, w głównej mierze przez niechęć odczuwaną do win z regionu Bordeaux. Mój jakże szalony wniosek – nie mieszać Cabernet Sauvignon z innymi szczepami, zwłaszcza z Merlotem, gdyż traci się wówczas ten niepowtarzalny smak czarnej porzeczki! A na poważnie: bardzo smaczne, przyjemne w odbiorze wino. Jeśli chcesz zabawić się w rozpoznawanie smaków, to bardzo polecam, gdyż czarna porzeczka atakuje tu ze wszystkich stron.

Kupując wina z tej półki cenowej moje oczekiwania automatycznie rosną i tak po hiszpańskiej Reserva, mającej wyróżniać się specjalnie dobranymi siedmioma odmianami szczepów, spodziewałem się nieco więcej. Być może wina leży po mojej stronie, wszak przyzwyczajony do intensywniejszych smaków Rioha opartych na Tempranillo spodziewałem się istnych fajerwerków z mocną tanicznością i długim finiszem. Tu otrzymałem bardzo smaczne, nieco zbyt delikatne (jak dla mnie) wino, które w normalnych warunkach dostałoby 7, a może nawet i 8 punktów na 10 możliwych. Niemniej w relacji cena/jakość muszę obniżyć ocenę do mocnej 5. Na plus przyjemny bukiet owoców leśnych, na minus zbyt mało wyrazista beczka.

Zacznę nietypowo, bo od końcowej oceny, która wynosi 6/10. Zdecydowany plus za niską, praktycznie niewyczuwalną kwasowość. Przechodząc zaś do recenzji właściwej… Mówi się, że krowa, która głośno ryczy, mało mleka daje. Takie też mam odczucie po skosztowaniu tego wina. Jeśli ktoś na przedniej etykiecie tuż pod jakże uroczą ilustracją zapisuje informację, iż wino to charakteryzuje się: „aromatami fig i wiśni oraz smakiem śliwki, jagody, porzeczki i dębiny”, to w głowie zapala mi się światełko ostrzegawcze. Po cóż bowiem uprzedzać o tym klienta? Może dlatego, że w rzeczywistości sam tego nie wyczuje? W tym wypadku niestety tak. Odnośnie aromatów mogę się zgodzić. Są przyjemnie wyraziste, lecz w smaku zdecydowanie za mało jak na tę półkę cenową. Niemniej tak jak pisałem na wstępie, zdecydowany plus za bardzo niską kwasowość.

Przyznam, że wino to kupiłem omyłkowo. Nie jestem przesadnym fanem Bordeaux, niestety nie miałem okazji skosztować żadnego ze wspomnianej przez eksperta „Wielkiej Piątki”. Jeśli już sięgam po Bordeaux, to szukam takiego, w którym prócz standardowych Cabernet Sauvignon, Cabernet Franc, Merlot znajduje się jeszcze Petit Verdot. To właśnie ten ostatni szczep nadaje tej pieprzności, którego oczekuję od tego typu win. Dopiero przed kolacją zorientowałem się, że tym razem nic z tego. Mimo to nie żałuję. Prócz oczywistej śliwki, można pobawić się w zgadywanie pozostałych smaków i aromatów. Osobiście skłaniam się w stronę czarnej porzeczki i… sam nie wiem. Ktoś wspomniał o cykorii, być może, jednak nie wypowiem się, gdyż akurat do tego wina takową jadłem. Reasumując, jeśli zaczynasz przygodę z Bordeaux, to lepiej poszukać czegoś innego, w innym przypadku zdecydowanie warto.

Świeżość, świeżość i jeszcze raz świeżość. To wino wyraźnie zrywa ze sztywnymi zasadami win Starego Świata, stawiając bardziej na radosną lekkość. Już w czasie dekantowania pod wpływem intensywnych, słodkich aromatów przeniosłem się myślami do południowej Afryki, gdzie co prawda nie jadłbym śliwek, truskawek i wiśni (wyraźnie wyczuwalnych w tym winie), ale raczej pitahaya, liczi czy Durian. Dziękować opatrzności, charakterystycznego smrodu tego ostatniego owocu nie czuć w tym winie. Ekspert napisał o wyczuwalnej czekoladzie na finiszu, ja bardziej kierowałbym się w stronę cynamonu. A skoro już o słodkościach mowa… Być może narażę się na złośliwe komentarze „znawców”, ale wino to idealnie pasowałoby mi również do deserów (nie jakichś przesadnie słodkich). Jeśli lubisz desery, a nie przepadasz za słodkimi winami, może to być idealne rozwiązanie. Wspomniana na początku świeżość, radość i potężna dawka owoców idealnie połączą się z czymś słodszym.

Naukę języka hiszpańskiego zacząłem od słowa „Reserva”. Chciałoby się napisać, że zaznajomiłem się z nim podczas szukania tras po rezerwatach przyrody ( Reserva natural), jednak cóż… No, nie byłoby to prawdą. Sięgając po hiszpańskie Reserva oczekuję wyraźnie wyczuwalnej beczki, co w przypadku tego wina jak najbardziej miało miejsce (a wbrew pozorom nie jest to stałą zasadą). Intensywna, acz nienachalna, idealnie komponuje się z aromatami truskawki i wiśni. Samo dekantowanie wina przynosi wiele przyjemności. Do tej pory szczep Tempranillo w głównej mierze kojarzył mi się z winem Rioja, a tu proszę, taka miła niespodzianka. Zdecydowanie mój faworyt z tej półki cenowej.

Wino to w pierwszej kolejności skojarzyło mi się z teatrem. Nie, nie dlatego, że zalatuje kurzem lub perfumami siedzących na widowni kobiet. Skojarzenie to wywołała fala jakże skrajnych uczuć w trakcie degustacji, zupełnie jak w czasie przedstawienia, gdy wzorem Hitchcock’a reżyser zaczyna prawdziwym trzęsieniem ziemi. Niestety, później nie potrafi już utrzymać tego poziomu. Otóż akt pierwszy – aromat. Intensywny, świeży, nie wymuszający wpychania nosa do wnętrza kieliszka. Jagody i porzeczki wręcz urzekają, dając obietnice genialnego aktu drugiego. Tu niestety przychodzi małe rozczarowanie. Akt drugi – smak. Delikatny, jak dla mnie zbyt delikatny, ale z drugiej strony 64 procentowa zawartość Merlota (znanego wszak z delikatności) powinna przygotować kubki smakowe na brak fajerwerków. Niemniej opisany powyżej akt pierwszy wzbudził we mnie nadzieje, którym część druga nie sprostała. Reasumując, wino polecam każdemu, kto gustuje w delikatnych i wyrafinowanych smakach z niewielką kwasowością i tanicznością. Idealne na prezent lub do eleganckiej kolacji z ukochaną, której nie chcemy zaatakować zbyt wytrawnym winem. Moja ocena: 8/10