Opinie użytkowników

Dobre, typowe dla regionu wino z dobrze zdefiniowanymi, intensywnymi aromatami owocowymi: są maliny, truskawka, wiśniowa galaretka uzupełnione o nuty pieprzu i mentolu. W ustach owoc dość wygrzany, ciepły, słodki, w rejestrach takich, jak w nosie. Taniny dość mocne, podbijające ziołową goryczkę.

Solidne wino o przyjemnych, słodkich aromatach lekko podgrzanych leśnych owoców, jest też drobina ziół i słodkich przypraw. W ustach z bardzo dobrze zaznaczonym owocem, czyste, bardzo soczyste o łagodnych garbnikach. Dobry reprezentant swojej kategorii.

Riesling spod ręki Willi’ego Bründlmayera, którym znajdziecie wszystko, czego można spodziwać się po tym szczepie – są brzoskwinie, jabłka, odrobina wosku i mgnienie mineralności. W ustach wypełnione świeżym, soczystym owocem: cytryną, ananasem, brzoskwinią i mango. Niezły, delikatnie ziołowy finisz i świetny kwasowy kręgosłup.

W Sidney Wilcox Reserve Riesling czuć wyraźnie, że wino pochodzi z ciepłego siedliska, pachnie bowiem dojrzałą brzoskwinią, ananasem, naftą i kandyzowaną skórką cytryny. W ustach niestety nie jest tak dobrze – czuć niezwykle dojrzałe grona Kwasowości nie ma tu wiele, a fenoliczna goryczka dodatkowo odbiera mu energii. W nosie Riesling, w ustach bliższe południowemu Viognierowi.

Prościutki ale zupełnie przyjemny Riesling od niewielkiego producenta znad samej Mozeli. Mamy zatem czyste, typowe dla odmiany aromaty cytrusów, brzoskwiń z delikatnie tropikalnymi rejestrami ananasa i mango, a być może co i lepsze nosy znajdą tu mgnienie mineralności. W ustach szczupłe, delikatnie tylko pociągnięte cukrem resztkowym, cytrynowe świeże, ananasowo-brzoskwiniowo słodkie. Komplikacji wiele tu nie ma, ale jako oliwa dnia codziennego sprawdzi się dobrze.

Bardzo przyzwoity wstęp do tematu, jakim jest Taurasi, czyli mocarne wino wytworzone z odmiany Aglianico. Tutaj czuć już nuty dojrzałego wina – jest skóra, cynamon, goździki, podsuszane ciemne owoce, odrobina dymu z ogniska. W ustach duże, ale nie obezwładniające, z kwasowością dającą oddech i mocną, drobną taniną, która już się wtopiła materię. Nie są to szczyty złożoności, ale wino daje dobry obraz, na co Aglianico stać.

Monastrell z Jumilli często pada ofiarą nadmiernej beczki. Tutaj zaś mamy wino niskointerwencyjne bez dodatku siarczynów w czasie produkcji, w którym aromaty śliwki, jeżyn i jagód łączą się z korzennymi przyprawami i odrobiną mięsnej dzikości i minimalną nutą balsamiczną. W ustach bardzo krzepkie, pełne ale z ożywczą kwasowością i mocną, soczystą taniną.

Malbec bez beczki robiony na serio w mainstreamowej Argentynie raczej się nie zdarza! A tutaj mamy bardzo dobrze zrobione wino, skupiające się na ekspozycji prymarnych cech odmiany bez żadnej dębowej botuliny. Czuć tu esencję dojrzałej śliwki węgierki, są leśne maliny i jeżyny. W ustach dobrze skoncentrowane, świetnie soczyste, znowu dużo śliwki i wiśni oraz przyjemna, soczysta tanina. Zazwyczaj wina bez beczki to sam dół jakościowej drabiny – tu zaś mamy naprawdę poważne, współczesne wino, techniczne po prawdzie, ale dobra to technika. Jestem bardzo na tak.

Pyszny żółty muscat o typowych dla odmiany aromatach brzoskwini, soku z winogron, żółtych kwiatów i nut korzennych – przede wszystkim imbiru, do tego szczypta ananasa i miodu. W ustach wyraźna, ale nie przytłaczająca słodycz kandyzowanych brzoskwiń, świeżych winogron i miodu wspartych delikatną korzennością. Wszystko opiera się na zdrowej kwasowośći, która nadaje lekkości i świeżości. Niezwykle smaczne.

Królewski Riesling ze stanu Washington, mimo młodego wieku, ma już lekko naftowy nos, uzupełniony o morele, dojrzałe jabłka, szczyptę miodu i pudrowe cukierki – klasyczny i bezpieczny. W ustach wyraźnie pociągnięty cukrowym makijażem, zbliża się do kategorii półwytrawnej, zwłaszcza, że kwasowość nie jest znowu tak wysoka. W smaku mango, dojrzałe jabłka, może ciut ananasa i odrobina kredowej mineralności. Bardzo smaczne wino, które niebezpiecznie łatwo się pije

Przykład dość surowego, mocno szparagowego i dymnego Sauvignon. Są białe szparagi, sok z cytryny, papaja, pokrzywa i koper. W ustach gęste, kamienno-tłuste, do tego paprykowo pikantne i świetnie kwasowe. Kulturowo i mentalnie gra w innej lidze, niż większośc nowoświatiowych SB, ale jest to naprawdę świetne wino, do którego z nieukrywaną przyjemnością zjadłbym szparagi w sosie holenderskim. Duża klasa.

Intensywne aromaty papryczno-liściaste wzbogacone o papaję, mango, limonkę i odrobinę dymu wiodą do nieźle zbudowanych, napakowanych owocem ust: mamy limonkę, agrest, papaję, grejpfrut, pieprz i sporo nut pokrzywowo-trawiastych, nawet doszukać się można szczypty świeżej bazylii. Typowe dla Marlborough, z niezłą długością, choć kwasowość niewygórowana. Bardzo klasyczne Sauvignon z Antypodów.

Dużo tu cytrusów, białych kwiatów, grejpfruta, ale pojawia się też delikatna nuta dymna i ziołowa. W ustach nieźle zbudowane bardzo obecne, żywe – są brzoskwinie, morele, grejpfrut, delikatna muszkatołowa korzenność i świetna, strzelista kwasowość. Bardzo dobre.

Górskie pochodzenie objawia się w niezbyt rozbuchanym, ale czystym nosie, pełnym aromatów białych kwiatów, brzoskwini, soku z winogron oraz skórki limonki. W ustach wyraźnie wyczuwalny winogronowy sok, brzoskwinia i ananas, które skupiają się wokół żywej cytrynowej kwasowości. Smaczne.

Proste, ale czyste i radosne wino o aromatach zielonego jabłka, gruszkowej pulpy, migdału i odrobiny anyżu. W ustach spore bąble i zaskakująco duża wytrawność, cukier nie taki znów wielki, a w smaku mamy zielone jabłko, gruszkę, migdał i całkiem przyjemny, lekko goryczkowy finisz. Wino z upraw biologicznych, co w Prosecco nie jest standardem.

Przyjemne, kremowe, dość miękkie bąbelki wytwarzane metodą Charmata (czyli taką samą jak Prosecco), z aromatami dojrzałego kiwi, cytrynowej landrynki i odrobiną nut czarnego bzu. W ustach duże bąble i spora słodycz, która ma tu nawet logiczny sens, bo świetnie gra tu kwasowość. Przyjemne nuty grejpfruta i białej porzeczki wiodą do lekko goryczkowego finiszu. Fajne.

Mamy tu w zasadzie różowe Lambrusco wytwarzane metodą klasyczną, czyli jak szampany. Mamy tu przyjemne aromaty śmietanki, czerwonej porzeczki, rabarbaru, żółtego grejpfruta i szczyptu malin. W ustach średnie bąble, dużo porzeczki - białej i czerwonej, do tego pikantność skórki grejpfruta i białego pieprzu. Zwraca uwagę wytrawność wina, która nadaje mu nerwu i świeżości. Bardzo fajne, orzeźwiające i żywe bąbelki.

Rzadko musiaki z włoskiego Veneto zaskakują, ale ten zbił mnie z tropu. Mamy tu bowiem odmianę Moscato Manzoni (znaną również pod jakże uroczą nazwą Incrocio Manzoni 13.0.25), która jest krzyżówką Muszkatu Hamburg i Raboso. Mamy zatem czerwoną odmianę aromatyczną. Wino pachnie bardzo intensywnie sokiem z winogron, brzoskwiniami, poziomkami i liczi. W ustach mamy powtórkę, ale pojawiają się też nuty płatków róży, do tego przyjemna, nadająca nieco głębi, nuta grejpfrutowej goryczki. Kwasowość nie jest zbyt duża, ale na szczęście słodycz utrzymana w ryzach

Wino musujące o zalotnych aromatach malin, poziomek, czerwonej porzeczki, podanych na kruchym cieście z kleksem śmietany. W ustach drobniutkie musowanie, dużo czerwonego owocu: truskawek, poziomek, ale też szczypta wiśni. Do tego kremowość i przyjemnie wyciągnięta kwasowość, która daje wigoru. Niezwykle apetyczne wino, które znika z butelki w zastraszającym tempie. Zatem lepiej kupić dwie. A, etykieta świetnie się prezentuje

Cream to podstawowy rodzaj słodkiego Jerez, który powstaje przez zmieszanie słodkiego Pedro Ximenez z wytrawnym Oloroso. Ten tutaj dojrzewał dodatkowo 12 lat w beczce, więc niech nie zdziwią Was nuty skórki orzecha włoskiego, suszonych daktyli, skórki pomarańczy, suszonego mango, fig i karmelu. W ustach dość proste jak na sherry, ale są przyjemne nuty skórki pomarańczy, włoskich orzechów, suszonych fig, karmelu, może nawet wprawny aparat odnajdzie trochę nut grzybowych. Wino duże, pocieszające i smaczne.

Muszkat o aromatach skórki pomarańczy, orzechów laskowych, cynamonu, goździków, konfitury z moreli, który na podniebieniu utrzymuje się w bardzo podobnych rejestrach. Jest gęsto, jest dużo goździków, pomarańczowej konfitury, kandyzowanej skórki pomarańczy. Może nie jest nadzwyczaj złożone, ale nadrabia intensywnością i czystością.

Już nienajgorzej ułożone wino, zdominowane przez ciemnych, lekko powidłowy owoc – śliwkę, leśne jagody, jeżyny, którym towarzyszą nuty beczkowe w postaci dymu i ziarna kakao. W ustach dębina dodaje słodyczy i łączy się z gęstym ciemnym owocem – trochę taki tort Sachera, ale w wersji nieco bardziej wytrawnej. Bardzo sycące, gęste i mniamuśne.

Typowe Monstarell z rozgrzanej słońce, Jumilli. Typowa dla odmiany intensywność a dla regionu beczka. Czujemy tu najpierw ziele angielskie i spaloną szczapę, ale po paru momentach pojawia sie ładny, dojrzały owoc, ciemne jagody, jeżyna może nawet ociera się o konfiturę ze śliwek. W ustach staje się pełniejsze, słodsze od dojrzałości gron i wysokiego alkoholu, oprócz konfitury z leśnych owoców i suszonej śliwki mamy odrobinę pieczonego mięsa, a pod tym całkiem przyjemną kwasowość. Doznania natychmiastowe i hedonistyczne.

Wino, powiedziałbym, “kominkowe” ponieważ od razu uderza w nos typowymi dla odmiany aromatami dymu, pieczonego nad ogniem mięsa i kakao. Do tego całą masę ciemnych owoców, jagód, jeżyn, śliwek oprószonych szczyptą lukrecji. W ustach pełne, zdecydowane, ze sporą ilością kakao, które otula ciemny, dojrzały owoc; jest szczypta pieprzu i korzenności, a przy tym niemała dawka świeżości, żebyście nad nim nie zasnęli

Podstawowa etykieta jednego z tuzów tej hiszpańskiej apelacji czyli La Rioja Alta. Jest to czyste Tempranillo, które dojrzewało w amerykańskim dębie przez dwa lata, z czego pierwszy rok to nowa beczka, drugi rok to dąb czteroletni. Wino intensywnie aromatyczne, pełne nut czerwonych i ciemnych owoców, wspartych goździkami, wanilią, kakao. W ustach bardzo krzepkie, gęste, jeszcze ściśnięte, ciemny owoc jeszcze się układa z nutami korzennymi, kwasowość umiarkowana, ale wpisuje się w poetykę wina mocnego i w sumie jeszcze młodzieńczego.

Wino spod ręki legendarnego już Paolo De Marchi uznawane jest za jeden ze wzorców toskańskiej apelacji. Wino, które jest kupażem Sangiovese (83%), Canaiolo (12%) i Syrah (3%), dojrzewało częściowo w barriques (z czego 5% nowych) oraz w wielkich botti o pojemności 27 i 40 hektolitrów. Zabiegi te dały wino niezwykle skupione, pełne czerwonego owocu – czereśni, wiśni, malin, do tego odrobina dymu i ziół – doskonała precyzja. Na podniebieniu niezwykle soczyste, z przepięknie poprowadzoną drobniutką niczym ceglana mączka taniną, doskonałej jakości dojrzały, czerwony owoc łączy się z leciutkim kakao i szczyptą korzenności. Świetna harmonia, długość i radość i potencjał na jeszcze 5 lat. Piękne.

Górna Adyga to bez dwóch zdań region, gdzie odmiana wspina się na swoje wyżyny. Tutaj mamy młodzieńcze, dość powściągliwe aromaty ziół, skórki grejpfruta, kwiatu czarnego bzu, agrestu, szparagów i pikantnej mineralności. Na podniebieniu nad wyraz solidna struktura, dużo cytrusów – grejpfruta, skórki cytryny, odrobina soli i korzennej ostrości, niemal taniczna szorstkość mineralności, fajna świeżość a drożdżowa nuta świadczy jeszcze o rozedrganiu fazy dziecięcej. Bardziej harmonijne będzie za rok.

Wino ze spalonej słońcem Jumilli prezentuje bardziej opaloną twarz szczepu. Mimo tylko 12,5% alkoholu mamy tu bardziej dojrzałe aromaty – pomelo, melona, gruszkowej pulpy, może papai, zieleniny nie stwierdzono. W ustach zaskakująco krągłe, w smaku gruszka, dojrzałe jabłko, średnia kwasowość i lekka goryczka. Osobliwa to interpretacja i konia z rzędem temu, kto odgadnie, co zacz.

Wino intensywne aromatami zielonego jabłka, różowego grejpfruta, białego pieprzu, szczyptą świeżo skoszonej trawy i tycią ilością miodowej ewolucji w ustach średnia budowa, ocierająca się o mineralność faktura, bardzo dużo cytrynowej świeżości i odrobiny wytrawnej słodyczy zielonego grejpfruta, mimo strzelistości, nie ma tu mowy o nutach niedojrzałych. Fajne, bardzo smaczne wino bez ambicji na więcej, niż jest.